به نقل از «ایسنا»

بررسی عدم تحمل گلوکز در زنان استفاده‌کننده از روش‌های کمک باروری

تاریخ انتشار: ۲۲ آبان ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۳۹۹۳۶۴

گروهی از پژوهشگران، با هدف بررسی میزان بروز عدم تحمل گلوکز در زنانی که از روش‌های کمک باروری استفاده کرده‌اند، پژوهشی را انجام دادند که نشان می‌دهد، شیوع سندرم‌های متابولیک پس از زایمان در زنانی که از روش‌های کمک باروری استفاده می‌کنند، ۲۰.۸ درصد و در زنانی که به شکل طبیعی باردار شده بودند، ۱۰.۹ درصد است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به گزارش ایسنا، دیابت بارداری یکی از شایع‌ترین اختلالات متابولیک است که به شکل‌عدم تحمل گلوکز در سه ماهه دوم یا سوم بارداری تشخیص داده می‌شود. از دلایل افزایش میزان ابتلا به دیابت بارداری می‌توان به افزایش سن مادران، پیشرفت روش‌های تشخیص، افزایش چاقی و رژیم‌های غذایی ناسالم در جامعه اشاره کرد.

با هدف بررسی میزان بروز عدم تحمل گلوکز، شش تا دوازده هفته پس از زایمان، در زنانی که از روش‌های کمک باروری استفاده کرده‌اند و مقایسه آن با زنان دارای باروری طبیعی، دکتر اعظم کوه کن، آرزو عربی پور، دکتر اشرف معینی، دکتر محمد خمسه و همکارانشان در پژوهشگاه رویان، دانشگاه علوم پزشکی تهران و دانشگاه علوم پزشکی ایران، پژوهشی طراحی کردند.

در این پژوهش ۶۲ زن مبتلا به‌عدم تحمل گلوکز که با استفاده از روش‌های کمک باروری باردار شده بودند، با ۶۲ زن در شرایط مشابه که به صورت طبیعی باردار شده بودند، ۶ تا دوازده هفته پس از زایمان برای قند خون ناشتا، مقاومت به گلوکز و نمایه لیپیدی مورد آزمایش قرار گرفتند. علاوه بر این، دور کمر و باسن، فشار خون سیستولیک و دیاستولیک، اندازه گیری شد.

نتایج این پژوهش نشان داد، شیوع سندرم‌های متابولیک پس از زایمان در زنانی که از روش‌های کمک باروری استفاده می‌کنند، ۲۰.۸ درصد و در زنانی که به شکل طبیعی باردار شده بودند، ۱۰.۹ درصد است. علاوه بر این، شاخص توده بدنی و فشار خون سیستولیک در زنانی که از روش‌های کمک باروری استفاده کرده بودند، به صورت معنی داری بالاتر بود.

همچنین عوارض نامطلوب بارداری در زنان بهره‌بردهِ از روش‌های کمک باروری به صورت معنی‌داری بیشتر بود. با این وجود میزان‌عدم تحمل گلوکز در بین گروه‌ها تفاوت معنی‌داری نداشت و سابقه خانوادگی ابتلا به دیابت عامل مؤثر بود.

نتایج همچنین نشان داد، با وجود آنکه‌ عدم تحمل گلوکز در گروه‌های آزمایشی تفاوت معنی‌داری نداشت، بالا بودن شاخص توده بدنی و فشار خون سیستولیک در زنان بهره‌بردهِ از روش‌های کمک باروری نشان می‌دهد، استفاده از برنامه‌های بهینه‌سازی سبک زندگی و مراقبت طولانی مدت از سلامتی در زنانی که با استفاده از روش‌های کمک باروری صاحب فرزند می‌شوند، ضروری است. با این وجود آزمایش‌های دقیق‌تر با تعداد بیشتر آزمایش شوندگان برای تأیید این ادعا لازم است.

نتایج این پژوهش در شریه بین‌المللی یاخته-Cell Journal منتشر شده است.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: پژوهشگاه رویان دیابت بارداری پس از زایمان معنی داری

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۳۹۹۳۶۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

کاهش نرخ باروری در ایران از چه وقت شروع شد؟

علی اکبر محزون گفت: شروع کاهش نرخ باروری در کشور ما به حدود دهه چهل بر می‌گردد. در نخستین سرشماری کشور که سال ۱۳۳۵ اجرا شد و پس از آن در سال ۱۳۴۵ برای نخستین بار در ایران نرخ رشد جمعیت محاسبه شد که آن زمان ۱/۳ درصد بود. از همان سال‌ها هشدارهای رشد جمعیت آغاز شد. سال ۴۶ بیانیه تهران در خصوص تنظیم خانواده و ضرورت کنترل جمعیت تصویب شد و ساز انقلاب هم در دهه شصت بحث جمعیت دوباره مطرح شد. در برنامه توسعه سال ۱۳۶۷ طرحی با عنوان سیاست تحدید موالید مطرح شد.

وی افزود: هدف این طرح چنین بود که اگر در سال ۱۳۶۷ میانگین هر خانواده ۵/۶ فرزند بود تا سال ۱۳۹۰ این عدد به ۴ فرزند کاهش یابد. در سال ۷۲ قانون تنظیم جمعیت در مجلس شورای اسلامی تأیید شد که طبق این طرح فرزند چهارم به بعد محروم از فعالیت اجتماعی شود. سال ۱۳۷۳ و به میلادی ۱۹۹۴ اجلاس بین‌المللی جمعیت و توسعه در قاهره با مشارکت ۱۷۹ کشور جهان از جمله ایران برگزار شد و معاهده طرح کنترل جمعیت در سطح بین‌الملل با عنوان International Conference on Population and Development تصویب شد. ریشه اصلی کاهش نرخ رشد جمعیت در دنیا و کشور ما از اینجا آغاز شد.

وی افزود: علت شدت این کاهش در ایران به این دلیل بود که علاوه بر کنترل اجتماعی، کنترل فردی نیز به وجود آمد. خانواده‌ها از دهه ۶۰ بنا به عوامل مختلف مانند کاهش مرگ و میر کودکان و شانس زنده ماندن بالا، تصمیم به فرزندآوری کم‌تر گرفتند چرا که قبلاً پنج فرزند متولد می‌شد که لااقل سه نفر از آن ها زنده بمانند. دیگر نیازی به چنین اقداماتی نبود پس همان سه فرزند متولد می‌شدند.

وی در ادامه گفت: اما اینها حاصل یک نگاه مالتوسی بود بحث نخست تنگ دستی به عنوان مانع افزایش فرزند و بحث دوم جریان اجتماعی بود. افراد با استمرار فرایند توسعه وارد مباحثی شدند که موجب پیشرفت فردی آن ها شود و به تحرک اجتماعی پرداختند و فرزندآوری را مانع این پیشرفت دیدند. بحث فردگرایی در جامعه موجب شد تحرک اجتماعی و فرزندآوری در مقابل هم قرار گیرند و در مرحله سوم جایگزینی برای نهاد خانواده و تغییر نهاد خانواده که حاصل تغییر نگرش‌ها در جوامعی مثل ایران شد روند رشد را به شدت کاهش داد.

محزون تاکید کرد: بر روی مبانی فکری و نظری موضوع باید بیشتر تمرکز کرد و اقدامات اساسی صورت بگیرد. در دنیا هم برای موضوعات مهم همین‌طور عمل می‌کنند. باید الگوی یک خانواده کامل را بسازیم، مبنی بر نظریه شهید مطهری از انسان کامل این قالب را در مبانی فکری خانواده جای دهیم و در ادامه به تعهد به خانواده بپردازیم. جامعه دانشگاهی و حوزه علمیه نیز می‌تواند در حوزه شناسایی مسائل و ترسیم وضع مطلوب کمک شایانی به این راهبرد داشته باشد.

نقش جایزه ملی جمعیت در مرحله نخست ایجاد انگیزه است و برای اثرگزاری بهتر می‌تواند به اصطلاح، کف میدانی‌تر، در محله‌ها و مراکز عمومی باشد. تا انگیزه نخبگان را در جامعه عمومی بیشتر کند. چرا که بحث خانواده است و حتی می‌تواند الگویی شود تا هم محلی‌ها و خانواده هم به نخبگان رجوع کنند.

منبع: خبرگزاری مهر